Tijdens onze eerste fietsdag richting de Mont Ventoux vertrokken we via Bedoin. De eerste kilometers vraag je je af of je al wel begonnen bent? De eerste 6 kilometer verlopen namelijk geleidelijk met een percentage van gemiddeld 4%. Prima te doen, lekker kletsen en om je heen kijken. Tot daar dan ineens het bos is. In Saint-Esteve neem je een haarspeldbocht naar links en voor je het weet zit je ineens midden in de klim. Het bos, wat ook wel de hel wordt genoemd, duurt vervolgens 8 kilometer en het is een aaneenschakeling van lange rechte stukken waar je niet meer onder de 9% komt. Bij gebrek aan haarspeldbochten zoals ik die uit andere klimmen gewend ben is er eigenlijk geen mogelijkheid om je benen even wat rust te geven. Wees slim en zorg voor een goed bergverzet, dit is niet een kort steil stukje wat je even omhoog zoeft. 

Wanneer je bij Chalet Reynard aankomt ben je even verlost en kan de spanning eindelijk even van je benen af. Je rolt weer even zonder vierkante wielen. Na het chalet en de parkeerplaats begin je aan de laatste 6 km van de klim. Dit was meer mijn stuk. Gedurende 5 km fiets je gemiddeld tussen de 6% en 8% omhoog wat nog wel lekker trappen is. Vanaf hier is het ook ‘kaal’ en heb je dus adembenemend uitzicht wat heel veel goed maakt. Met hier een daar een flinke windvlaag is het nog steeds geen makkelijk stuk. Ook mentaal niet, want je ziet de top liggen maar er lijken steeds nieuwe bochten op te doemen waardoor je er toch steeds net nog niet bent. 

En je bent er zeker nog niet, want na een bocht naar links kom je op de laatste kilometer terecht waar je nog een stijgingspercentage van 11% voor de kiezen krijgt. Oef, dan voel je die eerdere steile kilometers toch al wel in je benen. De laatste bocht naar rechts richting de eindstreep is nog steiler en met de harde wind was ik een paar seconden bang dat ik om zou gaan vallen. Dat gebeurde niet, maar zorg dat je je stuur vasthoudt. 

Na een foto op de top, uiteraard met het bord, kan de afdaling naar beneden worden ingezet (tip, stop een dun windjasje in je zakje voor de afdaling want het kan koud zijn). We besloten af te dalen naar Sault om daar al een beetje te verkennen waar we de dag erop zouden parkeren voor de tour. Door het gebrek aan hevige haarspeldbochten is het eigenlijk een hele mooie afdaling. De weg is breed, het asfalt goed en het is ook best overzichtelijk. Mooi stuk dus om je snelheidsrecord aan te vallen.

Op dag twee gingen we omhoog via Sault, de oostkant van de Mont Ventoux en de richting waar de tour renners die dag ook vandaan zouden komen. Sault ligt al wat hoger, namelijk op 765 meter. Met 25,9 km is de klim vanuit Sault wel het langst, maar je maakt ‘maar’ 1144 hoogtemeters tegen een stijgingspercentage van gemiddeld 4,7%. Deze kant wordt daarom ook als de makkelijkste kant gezien. De eerste 19-20 km klimmen kom je nooit boven de 6%. Daarna kom je bij Chalet Reynard en fiets je de laatste 6 km over hetzelfde stuk als vanuit Bedoin. 

Wat op deze dag extra leuk was, was de sfeer. Een hele stroom mensen fiets en loopt omhoog om ook naar de renners van de tour te gaan kijken. De etappe zou die dag vanuit Sault omhoog gaan naar de top van de Ventoux, via de noordelijke kant richting Malaucène gingen zij naar beneden om vervolgens via Bedoin nog een keer omhoog te komen.

Vanuit Sault is het heerlijk klimmen. Doordat het niet heel steil is kun je een lekkere cadans blijven fietsen en hou je nog wat tandjes over voor de laatste kilometers. Want ja, hoe hard je het eerste gedeelte ook omhoog lijkt te vliegen, dat laatste stuk is dan toch weer serieus klimmen. Na het klimmen daalden we zo’n 3 kilometer af om te wachten op de tourrenners. 

En dat wachten, dat hoeft niet saai te zijn. Uiteraard is het een bonte bedoeling van fietsgekke mensen maar ook de reclamekaravaan zorgt voor een feestje. Wanneer de eerste helikopters en motoren van de koers uiteindelijk in het zicht komen beginnen de kriebels te komen, de renners zijn er bijna. Het voordeel van staan in een klim is dat de renners minder hard voorbij zoeven en het peloton ook wat meer gebroken is. Je hebt dus echt de mogelijkheid om even goed te kijken en aan te moedigen. Nadat Mark Cavendish en de bus voorbij waren, hoefde we niet heel lang te wachten voor Wout van Aert in zijn eentje voor de tweede keer naar boven getrapt kwam. Niets dan respect voor de renners die nog een keer de berg op fietsen en nu ook nog vanuit de zware kant van Bedoin. Het blijft mooi om die emotie van dichtbij mee te maken. 

Het feestje van de tour moet je een keer meegemaakt hebben, en grote kans dat je dan nog een keer terug wil.

P.s. Benieuwd welke routes ik verder heb gefietst? Via Komoot zie je mijn fietsroutes bij de Mont Ventoux en gedurende de rest van de week in de Ardèche.