Met een lengte van bijna 26 kilometer en een hoogteverschil dat haast net zo groot is als de beruchte Stelvio (2.757 meter) zou je verwachten dat meer wielrenners bekend zijn met de Col du Sanetsch. Er zijn een paar redenen te bedenken om er te gaan fietsen. De belangrijkste is in onze ogen dat het een doodlopende weg is. Je beklimt de Sanetsch vanuit het op circa 500 meter gelegen Sion, en er is geen echte afdaling. Aan de ‘achterkant’ loopt geen weg. Je kan eventueel een gondellift naar Gsteig in het dal nemen en een (vrij grote) ronde maken die weer bij Sion uitkomt. Dat doodlopende heeft als groot voordeel dat het erg rustig is op de weg naar boven.

Op een mooie zomerse of herfstige dag is het uitzicht over de golvende wijnvelden prachtig. Je rijdt aan de zonnige noordkant van het Rhone-dal en deze streek produceert een deel van de wijn die in Zwitserland wordt gemaakt. De klim is hier nog gemoedelijk maar zodra je de wijnvelden verlaat, en een het zijdal in draait begint de weg steeds stijler omhoog te buigen.

Vergis je niet, de Sanetsch is weliswaar een grote en zware klim met bijna tweeduizend hoogtemeters, maar het overgrote deel ervan valt in de categorie ‘steil maar te doen’. Er zijn echter enkele kleine stukken waar het stijgingspercentage dubbele cijfers behaald. Na de wijnvelden volgt een asfaltstraat van wisselende breedte met hoog naaldbomen aan beide zijden. Die bieden beschutting tegen de wind, maar zoals wij tijdens onze beklimming bemerken, niet tegen de regen.

We hebben inmiddels aardig aan hoogte gewonnen, en je kan al goed merken dat het hier flink kouder wordt. Zeker als er wat druppels beginnen te vallen. We trekken snel een regen- of windjasje aan, een slimmerd haalt zijn armwarmers uit zijn zakken. We passeren twee kneuterige restaurantjes, maar besluiten die eventueel voor de terugweg te bewaren. De weg steekt over naar de andere kant van het dal en we zien in de contouren van de berg de indrukwekkende haarspeldbochten al liggen. Dit is het gedeelte waar het echte stoempen begint en de hoogtemeters worden gewonnen. Het uitzicht lijkt evenredig met de verloren zweetdruppels toe te nemen, dit is werkelijk een prachtig stuk van de Alpen, en het is eigenlijk een wonder dat er zo weinig mensen komen.

De temperaturen dalen nog verder en met het verdwijnen van de bomen heeft de wind hier vrij spel boven 2000 meter. We trekken onze hoofden wat verder tussen onze schouders en knokken door. De col is in zicht en die willen we voor geen goud missen. Onderweg komen we nog door een paar tunnels. Zoals veel dingen in Zwitserland is het hier goed geregeld, een paar spaarzame TL-balken flikkeren aan als we de tunnel inrijden. Toch doe je er verstandig aan een paar kleine lampjes mee te nemen, al was het maar om zichtbaar te zijn voor het andere verkeer. Je weet maar nooit.

Vanaf de top van de col, die dus op een kleine 26 kilometer van Sion ligt, is het nog 4 kilometer doorrijden naar de kneuterige berghut naast het stuwmeer dat net over de pas heen ligt. De gedachte aan een warme kop koffie en iets lekker te eten op deze verlaten pas, maken de extra kilometers -en de extra hoogtemeters op de terugweg!- meer dan goed. We steken af via de pittoreske dam en schuiven aan tafel bij de kleurrijke waard van de Auberge. Door het raam zien we het topstation van de gondellift waarmee we naar Gsteig zouden kunnen afdalen en dan over de Col du Pillon weer afdalen naar Aigle rechstreeks, of via de Col de la Croix en dan via de Rhone-vallei weer terug naar Sion. Een lange rit, maar als je ‘s ochtends vroeg genoeg vertrekt uit Sion zou het te doen moeten zijn.

Wij besluiten na onze snacks om te keren en die prachtige haarspeldbochten met de zwaartekracht mee aan te snijden. Dat hebben we wel verdiend! Ennuh: Ssst! Niet verder vertellen aan andere mensen, he? Het zou hier op de Col du Sanetsch nog eens druk kunnen worden.