Maar voordat Lise de zadels test op haar nieuwe fiets, stapt ze de behandelkamer van fysiotherapeut Florian Smits binnen. Bij Robic begint de bikefit met een screening door de fysio. Lise wordt gemeten, gewogen en uitgebreid getest. Florian kijkt naar haar fysieke gesteldheid, blessures en ambities. En vooral: wat voelt ze als ze jaarlijks duizenden kilometers maakt als onderdeel van de Jonge Renner?

“Écht geen klachten, of geen échte klachten?” Lise kijkt op van de vraag. “Uh, ik heb weleens last van mijn schouders en rug, maar dat stelt eigenlijk niet zoveel voor.” Vooral bij wat langere ritten krijgt ze last en daar blijft ze last van houden in de dagen erna. Florian schudt tijdens het gesprek meermaals zijn hoofd. “Dat hoort natuurlijk niet.”

Toch nemen veel renners er genoegen mee. “Iedereen denkt dat een beetje pijn en ongemak bij het fietsen horen, maar wie heeft dat ooit bedacht?”, zegt hij terwijl hij Lise rek- en strekoefeningen laat doen om haar mobiliteit te testen.

Een zadel speelt daarbij een belangrijke rol. Niemands bouw is hetzelfde, laat staan de fiets en hoe je op de fiets zit. Waarom zou je dan voor een standaard zadel gaan?

Tijdens de sessie vindt Florian steeds meer, op het eerste gezicht, kleine dingetjes. Een snapping hip, een heup die een soort knak maakt. Daarna zet Florian zijn duimen in haar rug. Lise’s gezicht verdwijnt in de witte behandelbank, haar adem stokt en haar handen grijpen naar de stoffen hoes die om de bank zit. “Ja, dat voelde ik wel”, moet ze bekennen.

Lise moet zich wat vaker laten behandelen. Én de fiets zo goed mogelijk op haar lichaam aan laten sluiten. Dat gebeurt een kamer verderop, waar bikefitter Wouter Ruchtie de fiets van Lise al op de trainer heeft gemonteerd. Daar neemt Florian alle bevindingen door met Wouter, die daardoor weet waarop hij moet letten.

Het valt Wouter meteen op dat er een standaard zadel op de fiets van Lise zit. Dat kan een stuk beter. Om dat te testen doet Wouter een zadelhoesje met drukplaat om het zadel, legt hij een zooltje met drukplaat in de schoenen en snoert hij Lise in. Die sensoren doen allerlei heatmaps verschijnen op Wouters scherm. Hij ziet precies waar er winst te behalen valt en wat hij aan moet passen om Lise beter op haar fiets te laten zitten.

Zo zit er een te groot verschil tussen links en rechts, in hoe Lise kracht zet. Ook rust er veel meer druk op de rechterzijde van het zadel. Een gedeelte weet Wouter te corrigeren door schoenplaatjes en zadelhoogte aan te passen, maar een ander, breder zadel is een must.

Eerst de beurt aan de Convoy, een stevig zadel met goede ondersteuning op lange ritten. Bovendien zit er een druk verlagende opening in het zadel, waardoor er drukpunten ontzien worden en de bloedstroom intact blijft.

Elke keer als er iets verandert aan de setup, moet Lise zich weer even in het zweet werken zodat de heatmaps zich weer ontwikkelen. Nu zijn de rode plekken op de heatmaps al een stuk minder, maar Wouter is nog niet tevreden.

Daarom zet hij een bredere versie (van 155mm) van de Echelon erop. DIe heeft zelfs een drukverlagende gleuf in het zadel. Een zadel dat in theorie past bij Lise haar ambities: de Echelon is ideaal voor fanatieke fietsers die met een competitieve houding lange ritten fietsen. Dat ziet Wouter ook terug op zijn scherm: de heatmaps links en rechts zien er een stuk gelijkmatiger uit én de rode plekken zijn vrijwel verdwenen.

“Wow, wat een verschil!”, Lise merkt het meteen als ze begint met fietsen. Hij sluit goed aan bij bouw en geeft precies steun waar dat moet.

Wat twee uur bikefitten en een ander zadel proberen voor verschil kunnen maken. Dat zet je aan het denken: waarom besteed je honderden, duizenden euro’s aan een fiets, en bezuinig je op het goed afstellen ervan? Jij en je zitvlees verdienen beter.