"Als twintiger was ik onbevreesd en niet bang om af en toe wat risico te nemen. Ook op de fiets. Na werktijd nog even op de MTB door het bos crossen, die kleine afdaling af en een sprongetje maken over een klein bultje. Twee tellen later vloog ik over de kop en lande ondersteboven op de harde grond. Achteraf gezien net niet goed ingestuurd en snelheid verkeerd ingeschat. In een split second toen ik merkte dat het misging wellicht ook verkeerd geremd. Maar daar lag ik dan, versuft van de klap en met een hele pijnlijke schouder. Door de klap lag de helm bijna in tweeën. Die helm heeft daardoor een heel groot deel van de klap geabsorbeerd en daarmee heel veel erger voorkomen."

"Een professionele wielrenner loopt altijd het risico om hard te vallen, daarom ben ik super blij dat we tegenwoordig een helm dragen in het profpeloton. Tijdens de afgelopen Amstel Gold Race kwam ik in gevaarlijke situatie terecht. Ik zat in een afdaling en een splitsing was niet goed aangegeven waardoor ik en meerdere andere rensters hard ten val kwamen. Ik raakte hard een lantaarnpaal waardoor ik nu een gebroken sleutelbeen heb, maar mijn hoofd is ongedeerd dankzij mijn helm!" 

"Het was de laatste dag van een week fietsen rondom Col de la Bonette. De laatste afdaling zelfs, op weg naar de lunch, de dag erna zouden we terug naar Nederland rijden. Ik kan me niks herinneren, een flard van het moment dat ik opsta en daarna word ik ‘wakker’ in een auto van een Frans gezin. Ik mis ongeveer een kwartier aan herinnering. Mijn achterband klapte, ik reed zo’n 70km per uur. Zonder helm was ik zeker niet opgestaan, laat staan ooit nog gefietst. Alles was stuk, mijn carbon fiets, mijn kleding en mijn helm. Hij deed precies wat ‘ie moet doen, de klap opvangen."