9.3 gemiddelde score uit 28 reviews

Op werkdagen voor 18.00 uur besteld, morgen in huis.

Gratis verzending voor bestellingen boven de €25 !

Gratis retour voor bestellingen boven de €75 !

 

De Schotse hooglanden ontdekken

5 October 2019
De Schotse hooglanden ontdekken

De Schotse hooglanden ontdekken

5 October 2019
De Schotse hooglanden ontdekken

De Schotse hooglanden ontdekken

05 Oct. 2019

Kinlochleven, Schotland

TEKST // JAMES SHIRLEY | FOTO'S // ROSS BELL

Kinlochleven - het is niet ver van huis, maar toch is het een avontuur telkens als ik ga. Het is een wilde, ruige streek die ik alleen bij bijzondere gelegenheden bezoek. In de zomer kan ik er vanaf mijn verblijfplaats langs de bergen direct naartoe rijden.

Het winterweer is vaak geen pretje in de Schotse Hooglanden, maar het beloofde een mooie dag te worden.
James Shirley
Privateer
James Shirley

In de winter kan ik de diepe rivieren niet oversteken en de laaghangende zon beperkt het aantal uren daglicht aanzienlijk. Het dorp Kinlochleven op de landtong van Loch Leven (vandaar de naam: ‘Kin’ is Gaelic voor ‘uitham’) krijgt in de donkerste maanden van het jaar zelfs helemaal geen direct zonlicht.

Ook al ligt het dorp in de schaduw, de schoonheid van de omgeving blijft me verbazen. Het uitzicht van bovenaf is zo adembenemend, dat ik wist dat onze fotograaf Ross Bell bij zijn eerste bezoek op slag verliefd zou worden. Ook onze vriend Miles Mallinson voegde zich bij ons. Hij is een lokale cameraman, fietsmonteur en bovendien een topgast.

James Shirley

Voor zonsopgang was ik al op weg gegaan om de jongens op te halen uit het dorp Fort William. Het gezelschap hunkerde naar koffie-to-go, maar ons busje was natuurlijk te hoog voor de drive-through. Ik liet de motor lopen (ik vrees altijd dat ik ‘m anders niet meer aan de praat krijg) en we haastten ons naar binnen en weer naar buiten.

Vanuit Fort William hadden we een rit van niet meer dan 40 minuten voor de boeg, en onderweg begon de lucht al op te klaren. Het winterweer is vaak geen pretje in de Schotse Hooglanden, maar het beloofde een mooie dag te worden.

Tegenwoordig wordt Kinlochleven beschouwd als een toegangspoort naar de bergen. Er lopen werkelijk overal paadjes en trails.
James Shirley
Privateer
James Shirley

Tegenwoordig wordt Kinlochleven beschouwd als een toegangspoort naar de bergen. Er lopen werkelijk overal paadjes en trails. Onverharde wegen geven de moderne mens en zijn voertuigen makkelijk toegang tot de heuvels, maar ook de oude bergpaadjes die de Highlanders in de loop van vele eeuwen hebben gebaand vind je nog terug. Deze vrije, uitgestrekte wildernis is een toevluchtsoord voor wandelaars, trialmotoren en mountainbikers zoals wij.

En toen was het onze beurt om op pad te gaan. Onze tocht was niet lang, maar ik wist dat de hoger gelegen open bergflanken de weerselementen vrij spel zouden geven en dus zorgde ik dat iedereen genoeg kleding bij zich had. De DeltaShield-broek is altijd mijn eerste keus voor winterritten. Zelfs voor het meest technische terrein hebben ze de juiste pasvorm zodat ze niet blijven haken aan de achterkant van het zadel. En de rekstof geeft bewegingsvrijheid. 

James Shirley

Op de steile beklimmingen van Kinlochleven zou ik alleen een Triguard jack nodig hebben, maar ik wist dat het StormShield-jack daarna zijn nut zou bewijzen in de afdaling. Ik stak het in mijn rugzak, naast RaceShield-reservehandschoenen en een extra basislaagje voor noodgevallen.

We kwamen aan bij het West Highland Way-voetpad. Het strekt zich uit over 154 kilometer tussen Glasgow en Fort William, maar wij volgden het maar 500 meter om ter hoogte van de toegangsweg te komen. Dat gedeelte van het voetpad is steil en verraderlijk met enkele kruisende beekjes en gladde, stenen trappen die ieders klimcapaciteiten op de proef stellen. Voor een doorwinterde trialbiker als Miles leek het een fluitje van een cent en ik zwoegde me achter hem aan een weg naar boven.

Zodra we op het asfalt kwamen, werden onze technische vaardigheden niet meer op de proef gesteld, maar onze conditie des te meer. Het was supersteil. Zoals altijd. Op het grootste tandwiel harkten we zij aan zij naar boven, in de wetenschap dat het hogerop iets makkelijker wordt. Voorbij de oude schuilhut veranderde het asfalt in steenslag en werd de helling iets minder steil. Blij dat we weer konden praten, zetten we de klim voort. Het pad lag echter bezaaid met vrij grote, losse stenen, dus enige aandacht was vereist om te voorkomen dat het achterwiel ging doorslippen. 

James Shirley

Eenmaal boven de boomgrens werden we getrakteerd op het bekende uitzicht op het Loch. We stopten een paar keer om met volle teugen te genieten. We merkten dat het zicht bij elke rustpauze beter werd. Dichter bij de top moesten we met de fietsen aan de hand langs een poortje in het hek dat dwars over de helling loopt. 

De onverharde weg liep verder en rechts zagen we het Grey Mares Tail-pad dat naar de dieper gelegen vallei leidt en vernoemd is naar de waterval die zich lager bevindt. Dat was een goede optie voor een tweede rondje later op de dag, als we daar voldoende tijd en energie voor hadden. 

James Shirley

De blik naar voren gericht konden we ons eerste doel zien liggen: het Loch Eilde-pad. Het kruist de onverharde weg waar we reden en leidt naar de top Binnein Mor. Hier zou ik normaal naar rechts gaan, maar het leek me leuk om links aan te houden en nog een beetje te klimmen. We wisten dat dat van korte duur zou zijn omdat de met sneeuw en ijs bedekte rotsen te verraderlijk waren. Een kwartier later hadden we dan ook het uiterste punt bereikt. We peuzelden wat, genoten nog eventjes van het uitzicht en ik nam de leiding voor onze laatste etappe: bergaf naar het busje. Bij de onverharde weg aangekomen reden we rechtdoor naar het voetpad. Na een paar ruime bochten volgde een steile, pittige klim voordat de afdaling goed en wel begon. We haalden diep adem, maakten ons op voor de afdaling en stortten ons in de diepte. 

James Shirley

Ik vertelde eerder over een netwerk van trails, maar je moet weten dat die paadjes niet aangelegd werden met rollende wielen in gedachten. Erosie door talloze wandelschoenen en het meedogenloze gebeuk van wind en regen hebben de paden rond Kinlochleven hun unieke rijgevoel gegeven.

Ik trapte hard tot op de top, door plensend water en over losse rotsen. Enkele kwamen los en begonnen naast me naar beneden te rollen. Ik hoorde die arme Miles gillen toen hij de obstakels, die ik voor hem creëerde, probeerde te ontwijken.

James Shirley

Zodra we de bomen bereikten, werd het pad duidelijker. De trail kronkelde zich een weg door de bossen en telkens als ik uit een haarspeldbocht kwam zag ik dat Miles nog in mijn wiel zat. De weg liep soepeler, ik ontspande en begon intens te genieten van het avontuur. Ik hou van trails die zo gevarieerd zijn als deze. De omgeving van Kinlochleven is erg divers en daarom moet je altijd vooruitkijken om te zien wat eraan komt, zelfs als je denkt het te weten.

Toen we het dorp bereikten, was het haast volledig donker. We gooiden onze fietsen achterin en reden met het busje het laatste daglicht in. Met een kop thee, kaas en haverkoekjes praatten we na over onze favoriete stukjes van de rit. 

James Shirley